genetic homeostasis - გენეტიკური ჰომეოსტაზი
არსებითი სახელიგანმარტება
პოპულაციის უნარი, შეინარჩუნოს საკუთარი გენეტიკური სტრუქტურის სტაბილურობა და მთლიანობა ცვალებად გარემოში.
პოპულაციის უნარი, შეინარჩუნოს საკუთარი გენეტიკური სტრუქტურის სტაბილურობა და მთლიანობა ცვალებად გარემოში.
გარემოსთან კარგად შეგუებული ინდივიდების ან ინდივიდთა ჯგუფის უნარი, წარმოშვას თავისნაირივე გენეტიკური აღნაგობის შთამომავლობა.
ჩვენმა უცხოელმა პარტნიორებმა, სამეცნიერო-საწარმოო ცენტრის "უვაფერმის" (ავსტრია) თანამშრომლებმა, შეისწავლეს აღნიშნული შტამის გენეტიკური სტაბილურობა და შეიმუშავეს საფუვრის გამოშრობის ისეთი მეთოდიკა, რომელიც შრობის შემდეგ საფუვრის წმინდა კულტურას უნარჩუნებს აქტიურობას და მისთვის დამახასიათებელ ყველა თვისებას.
დიდ, პანმიქსიურ / თავისუფლად შეჯვარებად პოპულაციაში ალელებისა და გენოტიპების შეხვედრილობის სიხშირის თაობიდან თაობამდე უცვლელად შენარჩუნება მუტაციების, გენების დრეიფის და სხვ. ევოლუციური ფაქტორების ზემოქმედების არარსებობის პირობებში.
1908 წელს ერთიმეორისგან დამოუკიდებლად ინგლისელმა მათემატიკოსმა ჯ. ჰარდიმ და გერმანელმა ექიმმა ვ. ვაინბერგმა დაადგინეს კანონზომიერება, რომელსაც შემდგომ ჰარდი-ვაინბერგის კანონი უწოდეს.
ჰეტეროქრონიასთან დაკავშირებული.
ფსიქიკური ფუნქციების გართულება თუ ფუნქციური სტრუქტურის შეცვლა გარკვეული ქრონოლოგიური თანმიმდევრობით მიმდინარეობს და ჰეტეროქრონიის კანონს ემორჩილება.